دانشجوی کارشناسی ارشد فقه مقارن و حقوق جزای اسلامی دانشگاه مذاهب اسلامی
چکیده
سید محیالدین بن تاجالدین بن قتّال متخلص به «محیا»، یک از شاعران پارسیگوی قرن 11 قمری و سنی مذهب است که در آثار خویش، عشق و ارادتش را به پیامبر(ص) و اهلبیت(ع) به ویژه حضرت علی(ع) بیپرده ابراز داشته است. او در دیوان اشعارش، در کنار مدح پیامبر(ص) و خلفای راشدین، بارها و به طور خاص، از حضرت علی(ع)، در نهایت احترام، اصالت و تقدّس یاد کرده است. در این نوشتار، به بیان دیدگاههای این شاعر درباره خلفای راشدین و به ویژه حضرت علی(ع) پرداخته شده است. محیا، حضرت محمد(ص) را محبوب و معشوق خود میداند و به حضرت علی(ع) عشق میورزد و خود را از نسل حضرت علی(ع) میداند.
Seyed Mohiddin ebn Tajeddin ebn Qattal known as “Mahya” is one Soni Persian poets of 11th century A.H who in his works express his passion openly to Ahlol Beit (PUT) especially Imam Ali (PUH). He in his court poetry in addition to praising Prophet Mohammad (PUH) and Rasheddin’s Caliphs, repeatedly and specifically, praised Imam Ali (PUH) with respect, holiness and originality. This article illustrates the poets’ views about Rasheddin’s Caliphs and especially Imam Ali (PUH). Mahya knows Prophet Mohammad (PUH) as his beloved and loved Imam Ali (PUH) and knew himself as Imam Ali’s (PUH) generation.
کلیدواژهها [English]
Mahya, Imam Ali (PUH), Rasheddin’s Caliph, Ahlol Beit (PUT), the virtues
مراجع
قرآن کریم.
ابنمنظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دارصادر، 1414ق.